Strona:Karol May - Niewolnice II.djvu/78

się wieść o niezłomnej surowości mojej, a strach przede mną może tyle zdziałać, co ja sam.
 — Nacóż posyłać tego człowieka za Ibn Aslem, skoro jego samego wkrótce pochwycimy.
 — Czy jesteś istotnie taki pewny, że go schwytamy? Nie uważam tego za rzecz zbyt trudną, chociaż o tem, co się tu stało, zawiadomią go wkrótce.
 Odpowiedziałem mu o białym jeźdźcu. Wysłuchał opowiadania z nadzwyczają uwagą, a gdy skończyłem, spytał z ogromnem zaciekawieniem:
 — Czy wiesz na pewno, że ten hedżin był biały? Może jasno-szary?
 — Nie, był taki biały, jak siwa klacz z Dżebel Tumtum el Mukkeny.
 — A jeździec miał biały burnus?
 — Całkiem jasny haik z kapturem założonym na głowę.
 — Jego twarzy nie widziałeś?
 — Kaptur zakrywał mu tylko czoło, mimo to nie mogłem dobrze rysów twarzy rozpoznać, gdyż oddalenie było znaczne.
 — Miał brodę?
 — Tak jest, gęstą, czarną brodę.
 — A jego postawa?
 — Nie był wysoki, lecz barczysty.
 — Nieba! To on był, on sam!

76