Strona:Karol May - Niewolnice II.djvu/92

wszystkich; nie mam prawa zakazywać ci czynić, co ci się podoba.
 Odpowiedziałem chłodno, ponieważ na pierwszy rzut oka, wywarł na mnie niemiłe wrażenie. Ubrany był jak zwykły Beduin i uzbrojony w strzelbę, nóż i pistolet. Twarz jego nie miała rysów odpychających, lecz nie podobał mi się jego ostry, badawczy, kolący niemal wzrok. Przytem, jako zważającego na wszystko, musiało mnie uderzyć to, że z pytaniem zwrócił się do mnie. Żołnierze mieli mundury wicekróla, ja zaś i przewodnik byliśmy ubrani po cywilnemu. Powinien był więc w danych warunkach zwrócić się do żołnierzy. Ta okoliczność i jego szukający czegoś wzrok napełniły mnie nieufnością, która i później nietylko nie ustąpiła, lecz zwiększyła się jeszcze.
 Zsiadł z wielbłąda, odprowadził go nabok i puścił na paszę. Potem zaczerpnął wody, napił się, usiadł naprzeciw mnie i wyciągnął z pod haika cybuch i wyprawny pęcherz z tytoniem. Nałożył fajkę, zapalił ją, podał mi tytoń i rzekł:
 — Masz, panie, nałóż sobie także! To fajka pozdrowienia, którą ci podaję.
 — Dzięki za twoją dobroć, lecz... z niej nie skorzystam — odpowiedziałem odmownie.
 — A więc nie palisz? Czy należysz do jednej z owych surowych sekt, której członkom wzbroniony jest tytoń?

90