Strona:Karol May - Niewolnice II.djvu/96

 W kątach ust jego zadrgał chytry uśmieszek, lecz udał, że mi wierzy, i pytał dalej.
 — Skąd przybywają? Gdzie byli?
 — Nie wiem tego.
 — Wiesz, bo musiałeś wszak mówić z nimi!
 — Prosiłem ich o pozwolenie zakwaterowania się tutaj, poza tem nic nie mówiłem. Uważam zresztą za brak uprzejmości wypytywanie nieznajomych, zaraz po spotkaniu się z nimi, o najrozmaitsze drobnostki.
 — W pustyni i na stepie ciekawość jest bardzo ważną rzeczą, i dlatego proszę cię o pozwolenie zapytania się, która miejscowość jest twoim celem podróży?
 — Zdążam do Kamlinu nad Błękitnym Nilem.
 — To prawdopodobnie przeprawisz się pod El Salayah przez Biały Nil?
 — Tak.
 — A dokąd zdążają żołnierze?
 — Nie wiem! Powiedziałem ci już, że nie pytałem ich o nic.
 Zwrócił się nagle do przewodnika, siedziącego obok mnie, i zapytał:
 — A kim ty jesteś? W każdym razie Ben Arab?
 Sądziłem, że zapytany, słysząc to, co mówiłem, nabierze nieufności i nie będzie go in-

94