Strona:Karol May - Oko za oko.djvu/17

jakiś podróżny i basta. Wsiadaj i jazda, bo czas nagli!
 Ben Nil posłuchał, ale spojrzał przytem na mnie bardzo zdziwiony. Nie troszcząc się o nic, podałem rękę szeikowi, który żegnał mnie czułemi słowy;
 — Allah jihfacak — niech cię Bóg strzeże! Czy też spotkamy się jeszcze kiedy?
 — Prawdopodobnie niedługo, i będziesz tem niemało uradowany.
 Ruszyliśmy w kierunku zachodnim, podczas gdy Oram zbliżał się od południa, a spostrzegłszy nas, przystanął i zawrócił z drogi, lecz po pewnym czasie, widząc, w którym kierunku pojechaliśmy, skierował się ku Hegazi.
 — Nie pojmuję cię — zauważył Ben Nil.
 — Przecie to z pewnością był Oram.
 — Nie przeczę.
 — I zaczekałeś, by go schwytać...
 — Posłuchaj: o wszystkiem, co opowiedziałem szeikowi, dowie się niewątpliwie Ibn Asl, ku czemu nastręczyła się znakomita sposobność, bo przecie Oram prędzej, niż kto inny, zawiadomi herszta o nowych planach, a ten pomaszeruje niezawodnie w kierunku Dżebel Arasz Kwol, jak sobie tego życzymy.
 — Niechaj Allah to sprawi! Mam nadzieję, że nie rozminiemy się z naszymi asakerami.
 — Widzisz tę ciemną linję na trawie?
 — Tak, to zapewne ślady, lecz czyje?

15