Strona:Karol May - Oko za oko.djvu/77

 — Przez całą godzinę, ale to nic nie pomaga...
 — Rozumie się... Popatrz tylko na ich twarze, na te zmienione i wykrzywione rysy.
 Przykląkłem, by zbadać rannych, leżących w kałuży krwi. Jeden z nich został ugodzony śmiertelnie w tył czaszki, drugi w pierś. Ci opiekunowie nawet surdutów na nich nie rozpięli.
 — Człowieku! — krzyknąłem gniewnie na starego — gdzie podziałeś swoje oczy? Przecie obaj skonali zaraz po otrzymaniu kul! Chciałbym tylko wiedzieć, jak się to wszystko stało.
 — Pytaj tego, effendi, bo był przy tem — rzekł stary, wskazując żołnierza.
 — Mów! — rozkazałem mu.
 — Panie! — zaczął biedak, kłapiąc zębami — wierz mi, że ja nic niewinien. My wszyscy trzej właśnie objęliśmy wartę...
 — Trzej? — przerwałem mu — a więc, mimo mego nakazu, było was tylko trzech!
 — No, tak, ale to nie moja wina.
 — Wiem, że to nie od ciebie zależało. Mów dalej!
 — Skoro więc tamci odeszli, zobaczyliśmy człowieka, który zbliżał się do nas ze stepu wzdłuż brzegu bagna. Człowiek ten, zobaczywszy nas, zląkł się w pierwszej chwili, ale zastanowiwszy się trochę, przyszedł tu...
 — Czy był uzbrojony?
 — Tak. Stanąłem przed nim pierwszy i za-

75