Strona:Karol May - Oko za oko.djvu/80

ście wszystko obcemu zupełnie człowiekowi, zamiast schwytać go za kark i nie puścić, dopóki ja nie powrócę! A, niech was! Jakże wyglądał?
 — Miał na sobie biały haik.
 — Wzrostu?
 — Niewysoki, ale barczysty.
 — A twarz?
 — Pokryta czarnym zarostem prawie cała.
 — I wiesz ty, bałwanie, komu to udzieliłeś tak ważnych wiadomości? Toż to był Ibn Asl, dowódca bandy łowców niewolników i nasz wróg!
 — Allah! Uszom własnym nie wierzę!
 — Wartoby ci je porządnie wytargać, boś osioł nad osłami. Cóż on na to, gdyś mu naopowiadał tyle pięknych rzeczy?
 — Zażądał rozmowy z dowódcą.
 — A wiesz, co wam należało zrobić, nicponiu jeden? Gdybyście mieli choć odrobinę oleju w głowie, to sprawa przedstawiałaby się w tej chwili zupełnie inaczej: trzeba było zażądać, ażeby złożył broń, a was dwuch poprowadziłoby go do komendanta. Czemuście tego nie zrobili?
 — Bo rozkazał, żeby jeden poszedł zawołać go tutaj.
 — I kto poszedł?
 — Ja.
 — To uratowało ci życie. Widocznie drab bał się trzech, i dlatego wysłał cię, żeby mieć tylko z dwoma do czynienia. Mów dalej!
 — Poszedłem, nie przeczuwając nic złego;

78