Strona:Karol May - Oko za oko.djvu/81

gdy jednak znajdowałem się wewnątrz koryta, przyszła mi myśl, czyby nie lepiej wrócić i złapać go. W tej chwili właśnie usłyszałem dwa strzały: jeden po drugim koło wielbłądów, i wróciłem natychmiast; niestety, było już zapóźno, bo nieznajomy wsiadał właśnie na białą wielbłądzicę, a dwaj moi towarzysze leżeli na ziemi.
 — Nie strzelałeś za nim?
 — Owszem, celowałem w samą głowę, ale kula chybiła. Nim naładowałem po raz drugi, on był już daleko.
 — W którym kierunku pojechał?
 — Tam, skąd przybył.
 — Na zachód?
 — Tak. Znikł za bagnem.
 — A potem?
 — Potem stary, usłyszawszy strzały, przybiegł tutaj, dopytując się, co zaszło. Kazał więc zaraz postawić koło wielbłądów pięciu ludzi, a sam usiłował ocucić nieboszczyków, ale, jak widzisz, bezskutecznie.
 — Głupi zawsze tak czyni. Radby naprawić błąd, gdy już jest zapóźno. Wy jesteście winni śmierci dwu towarzyszy, i tego, żeście pozwolili uciec Ibn Aslowi. Nie będę się wdawał w śledztwo i pozostawiam to reisowi effendinie, a sam wolę przedsięwziąć kroki celem naprawienia złego, choć w części, pomimo, że nie mam wielkiej na to nadziei. Pomóżcie mi jak najprędzej osiodłać wielbłądy; pojadę z Ben Nilem za zbiegiem! Ty,

79