Strona:Karol May - Old Surehand 01.djvu/113

—  93  —

 — Bo nie moglibyście, mając już dawno jego nóż w brzuchu.
 — Oho!
 — Tak jest! Jakie wy macie uszy?
 — Patentowane; th’ is clear.
 — No, to szkoda pięknego patentu, bo uszy nic nie warte! Leżeliście cicho, dokoła nic się nie ruszało, a jednak nie słyszeliście mego nadejścia. A gdyby to zamiast mnie był który z Komanczów?
 — To usłyszałbym go, gdyż nikt inny nie mógłby tak bez szmeru się zbliżyć. Czy zrobiliście dobry interes, sir?
 — Jestem zadowolony.
 — Ja także.
 — Coście podsłuchali?
 — Na pozór mało, ale właściwie bardzo wiele. Old Surehanda strzegą tylko dwaj ludzie.
 — Gdzie?
 — Aha; chcielibyście to wiedzieć?
 — Oczywiście.
 — Bardzo wierzę. Ale, gdyby mnie nie było, nie dowiedzielibyście się o tem.
 — Nie wmawiajcie tego w siebie, mr. Cutterze! Nie potrzebuję was do tego, bo wiem o tem tak samo dobrze, jak wy.
 — No, to gdzie on jest?
 — Tam, na wyspie.
 — Domyślaliście się tego już przedtem, ale to właśnie tylko domysł.
 — To pewność, bo słyszałem to z ust wodza, Wupa Umugi.
 — Mówił o tem?
 — Tak.
 — To osioł! Myślałem, że zrobię wam wielką przyjemność, gdy wam powiem, że przypuszczenie nasze jest słuszne.
 — Nie martwcie się tem, sir. Czego dowiedzieliście się jeszcze ponadto?