Strona:Karol May - Old Surehand 01.djvu/115

—  95  —

łatwem do wykonania. Czy uwolniliście już kiedy jeńca w ton sposób?
 — Nie, ale wy! Dokonaliście już nawet więcej takich sztuczek.
 — To nie powód, żeby zawsze miało pójść tak mimiko. Należy się stosować do okoliczności, które rzadko kiedy są takie same.
 — To szkoda. Przyznam się wam szczerze i uczciwie, że chętnie stanąłbym przed naszymi towarzyszami, którzy nie są prawdziwymi westmanami, z gotowym czynem.
 — To znaczy, że chcielibyście pochełpić się nieco.
 — Nazwijcie to, jak chcecie. To nie wstyd przecież wydobyć, z wami tylko, z pośród stu pięćdziesięciu Indyan jeńca, przeznaczonego na śmierć męczeńską.
 — Wstyd — nie.
 — A zatem. Ale ta uciecha mi przepada.
 — Jakto?
 — Bo prawdopodobnie będą nam pomagali ten Sam Parker, Joz Hawley i inni.
 — Nie można tego nazwać pomocą. Utworzą tylko linię naszego odwrotu; to wszytko.
 — Rzeczywiście?
 — Tak. Uwolnimy Old Surechanda tylko my obaj; ja i wy.
 — To mi bardzo przyjemne!
 — Przypuszczam oczywiście z góry, że jesteście dobrym pływakiem, jak mi to powiedzieliście sami.
 — Jak ryba — powiadam wam, że jak ryba — th’ is clear. A więc trzeba będzie pływać?
 — Tak, bo musimy się dostać na wyspę.
 — Słusznie; czółen tam niema.
 — Czółno nie przydałoby nam się na nic; spostrzeżonoby nas. A zatem ufacie sobie, że przepłyniecie z tamtego brzegu wpoprzek jeziora na wyspę i z powrotem?
 — A to pytanie! Powiadam wam, że dopłynąłbym do księżyca, gdyby między nim a ziemią było dość wody.