Strona:Karol May - Old Surehand 01.djvu/131

—  111  —

się Old Shatterhand. Mam chyba także mięśnie i ścięgna, ale muszę kilka razy uderzyć, zanim ogłuszę.
 — To nie tylko sama siła; jest przytem fortel. Czy możecie już płynąć?
 — Tak, spuśćcie mnie. Prawdopodobnie pójdzie.
 — Prawdopodobnie! I wy chcecie walczyć z tym Indyaninem! Na to może się tylko Old Surehand odważyć.
 — Znacie dobrze moje nazwisko. Czy mogę się dowiedzieć o waszem?
 — Zaraz wam pokażę, jak się nazywam. Spróbujcie tylko, czy możecie płynąć sami.
 Próba się udała; ręce nie odmawiały mu już służby. Była to zaiste szczególna sytuacya. Dwaj biali płyną po jeziorze — gromada Indyan ściga ich — a oni rozmawiają ze sobą, jak gdyby w jakimś nowojorskim parlour kołysali się na krzesłach z biegunami. Ale też tylko westmanów stać na coś podobnego.
 Podczas próby sił Old Surehanda nie posuwaliśmy się naprzód, a czerwony dopłynął do nas szybko i wydał ponowny okrzyk zwycięstwa.
 — Pozostawcie go zatem mnie i przypatrujcie się, jeśli chcecie — poprosiłem towarzysza, poczem odwróciłem się.
 Nieprzyjaciel poznał, że chcę mu dotrzymać placu, i zatrzymał się. Podnosząc wysoko rękę z nożem, zawołał:
 — Tu jest wódz Komanczów, Wupa Umugi! Nóż jego pożre obu białych psów!
 Aha, to on! Ucieszyłem się. Dotychczas nie mogłem rozpoznać jego rysów.
 — A tu jest Old Shatterhand, o którym sądzisz, że ujść ci nie zdoła — odrzekłem. — Spróbuj, czy masz słuszność.
 — Old Shatterhand, Old Shatterhand! — zawołali równocześnie Old Surehand i czerwony, poczem drugi z nich dodał:
 — Skoro jesteś tym parszywym kujotem, to musisz zginąć w tej chwili.