Strona:Karol May - Old Surehand 01.djvu/150

—  128  —

 — Jakto?
 — Powinien byłem opisać wam wczoraj te strony, a wam byłoby łatwo tak się urządzić, żeby stakemani nie mogli tędy uciekać.
 — To rzeczywiście słuszne.
 — W takim razie tylko wy bylibyście o tem wiedzieli i nie zdradzilibyście przed nikim. Tak jednak mogę się spodziewać odwiedzin z trzech stron.
 — Sądzę, że tyko ze strony Komanczów..
 — I Apaczów.
 — Nie. Tylko jeden Apacz wie o tem, a mianowicie Winnetou.
 — Czy sądzicie, że nic w domu nie powie?
 — Z pewnością, jeśli poprosicie go o to.
 — Poproszę go, ale biali!
 — Ci także nic nie zdradzą; to bez wyjątku sami powściągliwi ludzie.
 — Przyznaję, że drugim nie powiedzą, ale zapamiętają sobie może odosobnione home i odwiedzą mnie wrótce.
 — A na tem wam nic nie zależy?
 — Nie.
 — Hm, to niezbyt uprzejme.
 — Inaczej to rozumiem. Owszem, niechby sobie przychodzili, ale gdy to uczynią, oaza będzie odkryta. Ich albo ich ślady zobaczą drudzy i pójdą potem za nimi. Czy nie tak, sir?
 — Zapewne. Poprosimy ich zatem, żeby nietylko milczeli, lecz nie przychodzili już tutaj.
 — To byłoby za ostro. Może się kiedyś później ktoś z nich znaleść na Llanie, wpaść w niebezpieczeństwo, i musiałby zginąć z pragnienia, gdyby mu nie było wolno przyjść tu do wody. Taki wypadek musi stanowić wyjątek. Czy omówicie to z nimi, mr. Shatterhandzie?
 — Chętnie.
 — Ale stały wyjątek robię dla was i dla Winnetou. Przychodźcie do mnie jak najczęściej. Wy uczynicie to