Strona:Karol May - Old Surehand 01.djvu/168

—  146  —

 — Czemu chcecie polować z tej strony rzeki a nie z tamtej?
 — Bo zdaje nam się, że tu więcej zwierzyny.
 — A my jesteśmy tą zwierzyną.
 — Nie, tą zwierzyną są bawoły i antylopy na preryach i w dolinach rzecznych.
 — Od kiedy to mają czerwoni wojownicy zwyczaj malować sobie twarze, gdy zamierzają tylko polować?
 — Od... od... od...
 Nie znalazł odpowiedzi i zawołał do mnie z gniewem w głosie:
 — Od kiedy mają wojownicy Komanczów zwyczaj zdawać każdej bladej twarzy sprawę z tego, co czynią lub co chcą czynić?
 — Od kiedy Old Shatterhand tego żąda. Powiedziałem wodzowi Wupa Umugi, że jestem przyjacielem czerwonych mężów, ale nie znam łaski, gdy mnie zaczepią.
 — Nie chcemy was zaczepiać.
 — To wracajcie natychmiast.
 — Nie zrobimy tego, lecz przejedziemy obok was na polowanie.
 — Spróbujcie. Nikt z was nie przejedzie, a rzeka poniesie w dół trupy was wszystkich i powyrzuca je na brzeg.
 — Uff! Kto tu ma rozkazywać, Old Shatterhand, czy wojownicy Komanczów?
 — Old Shatterhand. Widzicie wszystkie nasze strzelby wymierzone do siebie; gdy zechcę, wypalą wszystkie, a moja czarodziejska strzelba także do was przemówi. Daję wam czas, zwany przez nas, białych, pięcioma minutami: jeśli potem nie zwrócicie koni z powrotem, nikt z was już wogóle nie wróci. Powiedziałem!
 Wziąłem sztuciec do ręki, a chociaż nie trzymałem go w pogotowiu do strzału, bo na przeciąg pięciu minut byłoby to nużące, zwróciłem go przecież tak,