Strona:Karol May - Old Surehand 01.djvu/169

—  147  —

że wylot był wprost na dowódcę. Obrócił się na siodle i powiedział kilka słów do stojących za nim w wodzie, poczem znowu odwrócił się do mnie i zapytał:
 — Jak długo pozostanie Old Shatterhand tu nad rzeką?
 — Dopóki nie będzie wiedział, że synowie Komanczów nie mają względem nas złych zamiarów.
 — To może wiedzieć już teraz.
 — Nie. My się rozłączymy i obsadzimy ten brzeg daleko w górę i w dół rzeki, a w ten sposób będziemy widzieli każdego Komancza, chcącego się przeprawić. Jeden strzał wystarczy nam do połączenia się i odpędzenia was. Gdy do jutra wieczorem przekonamy się, że wasi wojownicy nie starali się dostać na ten brzeg, będziemy pewni, że chcecie zgody, i opuścimy te strony, gdzie przybyliśmy tylko, ażeby uwolnić Old Surehanda.
 — Uff! Do jutra wieczorem, to długo!
 — Dla nas nie, bo mamy czas.
 — A potem rzeczywiście odejdziecie?
 — Nie zobaczycie nas potem; powiedziałem i słowa dotrzymuję.
 — I przybyliście do Saskuan-kui tylko dla uwolnienia Old Surehanda?
 — Tak.
 — I z żadnego innego powodu?
 — Nie, powiadam.
 Mogłem go o tem zapewnić, nie kłamiąc. Chciałem się udać wprost na Llano Estacado, a droga tam nie zawiodłaby mnie była nad Błękitną Wodę.
 Zamienił znowu kilka słów ze stojącymi za nim i spróbował jeszcze raz ze mną.
 — Old Shatterhand grozi, bo nam nie wierzy; jeśli mimo to pojedziemy dalej, nie będzie strzelał.
 — Będę i daję ci na to słowo, że ty pierwszy dostaniesz ode mnie kulą w łeb. Jeśli wbrew temu zapewnieniu chcesz spróbować, to nie mam nic