Strona:Karol May - Old Surehand 01.djvu/176

—  154  —

 — Mówicie to w tonie takim, jak gdyby to wymagało usprawiedliwienia, mr. Wrenie.
 — Zapewne! Wszak mieliśmy się z wami udać na Llano Estacado.
 — Mieliście? A mnie się zdawało, żeście chcieli.
 — Tak, chcieliśmy, lecz rozmyśliliśmy się inaczej. Mam nadzieję, że nie sądzicie o nas, jakobyśmy się bali Llana Estacada?
 — Czemuż miałbym tak sądzić? Czy dlatego, że zmieniliście postanowienie? Jesteście przecież ludzie wolni i możecie czynić, co wam się podoba.
 — Bardzo mnie to cieszy, że tak się na to zapatrujecie. Ubolewalibyśmy, gdybyście nas mieli za nieodważnych. A więc nie macie nic przeciwko temu, żebyśmy się rozłączyli?
 — Nic, zupełnie nic. Ale powiedzcie nam, kiedy ma nastąpić to rozłączenie?
 — Teraz.
 — Co? Teraz, zaraz?
 — Tak.
 — Czemu tak nagle?
 — Bo nam szkoda czasu — będziemy niepotrzebnie okrążali. Wy chcecie przecież zawracać.
 — Tak, to prawda. Jeśli chcecie się dostać do Rio Grande del Norte, musicie jechać dalej w tym samym kierunku.
 — A ponieważ wy chcecie wracać, musimy się tu z wami rozstać. To się stać musi, chociaż bardzo nad tem ubolewamy, a ulgą będzie dla nas to, że nie weźmiecie nam tego za złe.
 — Brać za złe? Ani mi to przez myśl nie przejdzie. Macie własne dobro na względzie, a to jest prawem i obowiązkiem każdego człowieka.
 Old Wabble przysłuchiwał się z miną zupełnie obojętną, ale nie Parker i Hawley; twarze ich wyrażały gniewne zdumienie. Kiedy wypowiedziałem słowa ostatnie, wtrącił Parker żywo:
 — Prawem obowiązkiem? Mówicie to tak