Strona:Karol May - Old Surehand 01.djvu/178

—  156  —

i odjechało po krótkiem, niezbyt serdecznem pożegnaniu. Hawley był cicho, lecz Parker rezonował za nimi. Zapytałem go:
 — Zdaje mi się, że widzieliście przedtem moje skinienie. Czy zrozumieliście je?
 — Tak.
 — Co miało znaczyć?
 — Żebym ich puścił spokojnie.
 — Czemu tego nie czynicie?
 — Ponieważ złoszczę się na nich.
 — Wasza złość jest zbyteczna i wcale nie decydująca. My, reszta, cieszymy się, że pozbyliśmy się ich towarzystwa. Znajdziemy się w położeniu, gdzie potrzeba nam będzie mężczyzn, nie mazgajów. A chociaż może to wyrażenie za silne, to przecież nie byli to ludzie, którym by można zaufać.
 Na to przemknął mu po twarzy przyjaźniejszy wyraz, i z zadowoleniem zapytał:
 — A mnie nie odeślecie?
 — Nie.
 — A więc sądzicie, że mi możecie zaufać?
 — Sądzę, że was prawdopodobnie poznam, jako człowieka godnego zaufania. W tem rzecz!
 — A zatem dopiero poznać! — zaznaczył Old Wabble, potrząsając z uśmiechem członkami ciała. — Starajcie się zatem, mr. Parkerze, żebyście nie chybili następnego łosia.
 — To napomnienie zbyteczne; dotychczas trafiałem wszystkie, mr. Cutterze.
 — A owego pierwszego także?
 — Tak.
 — Śmiem powątpiewać.
 — Wszak wiecie, bo dowiodłem wam tego.
 — Tak, to dowiedzione, co trafiliście wówczas; zupełnie dowiedzione. Wiecie co?
 — No, co? — zapytał teraz Parker, uderzony zachowaniem się starego.
 Wabble ułożył twarz w jeszcze więcej fałdów,