Strona:Karol May - Old Surehand 01.djvu/179

—  157  —

zmrużył jedno oko, otworzył szeroko drugie, potrząsnął rękoma w powietrzu i odrzekł:
 — Osła zastrzeliliście, osła, hahahaha!
 — Co?... Jak?.. Co?... Osła?
 — Tak, osła, a raczej zwierzę, które uważaliście za osła, a to było właściwie łosię, czyli „młode dziecko łosia“.
 Zaakcentował te trzy słowa, zamknięte w gęsich łapkach, szczególnym naciskiem, wymawiając je równocześnie bardzo powoli.
 — Młode dziecko łosia? Do stu piorunów! Co chcecie przez to powiedzieć?
 — Że blagowaliście wówczas. Ani wam na myśl nie przyszło strzelać do łosia; uciekaliście przed nim potężnie.
 — U...cie...ka...łem?
 — Tak, uciekaliście.
 — To oszczerstwo, które... które...
 — Cóż, które, które? Czy nie wleźliście może do dziury, w którą zwierzę włożyło potem głowę i parsknęło na was tak potężnie, że omal nie postradaliście rozumu?
 — Do dziury? Do jakiej dziury?
 — Do dziury w skale — a zniknęliście w niej tak szybko, jak nigdy przedtem nie właziliście do żadnej dziury.
 Parker zaczerpnął głęboko oddechu i rzekł, jąkając się z zakłopotania.
 — Mr. Cutterze, ja nie wiem, czego ode mnie chcecie. Nie rozumiem was. Wszak widzieliście na własne oczy łosia, którego zastrzeliłem!
 — Tak, na własne oczy, ale łosia, zastrzelonego przez wodza Panasztów.
 — Panasztów? Niech mnie dyabeł porwie, jeżeli wiem i mogę...
 — Zastrzelić łosia? — wpadł mu starzec w słowo. — Zaiste, nie tylko w to wierzę, lecz jestem nawet tego pewien. Wódz darował wam łosia za to, że ostrzegliście