Strona:Karol May - Old Surehand 01.djvu/180

—  158  —

go przede mną, i pozwolił wam powiedzieć, że to wyście go zastrzelili. Czy jest tak, czy nie, mr. Parkerze?
 — Jeśli... jeśli... a... a... — jąkał zapytany w największem udręczeniu.
 — Nie odpowiadajcie mi „jeśli“ i „a“ — lecz prawdziwie, jak się należy.
 — Toż ja opowiadam prawdziwie. Musiano wam zmyślić jakąś bajeczkę.
 — Bajeczkę? Zaiste, wydało mi się to wtedy bajką, kiedy przynieśliście łosia i powiedzieliście, że przez was zabity. Taki zdecydowany, marmurowy greenhorn, jakim byliście wtenczas, i taki łoś, taki potężny łoś! Uwierzyłem jednak, gdyż potem mieliście szczęście w strzelaniu. Ale teraz ta wiara przepadła, całkiem przepadła.
 — Ja go zastrzeliłem! Co to za łotr tak was okłamał?
 — Łotr? Okłamał? Słusznie, całkiem słusznie! Ten łotr, to wy sami, mr. Parkerze.
 — Ja? Co? Ja?
 — Tak. Wy sami! Czy zaprzeczycie może, że sami opowiadaliście o tem i przyznaliście się do tego?
 — Ja sam? Przed kim? Gdzie?
 — Przed towarzyszami, którzy odjechali; tam, w obozie żołnierskim, za Mistake-Canon.
 — Aha, to oni powiedzieli, oni! Szkoda, że odjechali! Musieliby się przyznać do kłamstwa i prosić mnie o przebaczenie. Któż wam to potem opowiedział?
 — Wren, zacny Wren, który przed chwilą wygłaszał wielkie słowa tchórzostwa.
 — Kiedy?
 — Dziś w nocy, gdy byliśmy obaj razem na straży i skracaliśmy sobie czas historyami.
 — Powinniście powiedzieć — kłamstwami.
 — Oho! Czy wam się zdaje, że zdołacie się wyprzeć, ponieważ ci ludzie już odjechali? Są jeszcze inni.
 — Któż taki?