Strona:Karol May - Old Surehand 01.djvu/198

—  174  —

Długi Nóż podrzucił dumnie głową, rzekł jednak na pozór zgodnie.
 — Niech Komancz mówi!
 — Czy wasi wojownicy wyruszyli przeciwko Komanczom?
 — Nie.
 — Czy to prawda.
 — Tak.
 — Ja temu nie wierzę.
 — Możesz wierzyć. Czy sądzisz może, że lwu silnemu przyjdzie na myśl wyruszać w pole przeciw choremu szczurowi?
 — Uff! Jeśli dalej będziesz nas obrażał, nie spodziewaj się łaski z naszej strony. Gdzie znajdują się teraz Apacze Meskalero?
 — W domu, w swoich mieszkaniach.
 — Gdzie ich wódz, Winnetou?
 — Jestdaleko na północy u Indyan, zwanych Wężami.
 Powiedział im tak, żeby sądzili, iż nie mają teraz powodu obawiać się słynnego wroga.
 — I to kłamstwo, bo Winnetou jest tutaj.
 — Nie.
 — Widzieliśmy Shatterhanda, a gdzie on bawi, tam i Winnetou niedaleko.
 Zauważyłem, że Długi Nóż stłumił okrzyk radości; zmuszał się widocznie do spokoju i rzekł głosem przekonania:
 — To Komancz kłamie i chce mnie oszukać. Old Shatterhanda niema ani na równinie ani w górach. Wrócił przez „wielką wodę“ do ojczyzny i wróci dopiero za dwie zimy. On sam tak powiedział.
 — Ja nie kłamię!
 — Kłamiesz, a ja ci nie wierzę!
 — A ja nie kłamię! — syknął Komancz gniewnie.
 — Widzieliśmy go.
 — Gdzie?
 — W naszym obozie. Przybył, żeby nas podejść, ale my pojmaliśmy go i zginie na palu.