Strona:Karol May - Old Surehand 01.djvu/20

—  10  —

już tu nie będzie i kiedy będę miał za plecyma Mistake-Canon.
 — Czemu? Czy obawiasz się ducha zabitego Indyanina?
 — Obawiać się? Nie, ale mi z myśli nie schodzi. Ten kenion to dla mnie bezecne miejsce. Przeżyłem tam coś, co nie każdy przeżył i znalazłem przytem złoto.
 — Złoto, w Mistake-Canon?
 — Yes.
 — To nie może być. Tam go niema.
 — A przecie musiało być, skorośmy je tam znaleźli.
 — A więc istotnie? Odkryliście je tam przypadkiem, stary Józie?
 — Nie. Pokazał nam Indyanin.
 — Trudno uwierzyć. Czerwony nigdy nic takiego nie wyjawi białemu, żeby nawet był najlepszym jego przyjacielem.
 — W takim razie wypadek ten był wyjątkiem. Był to nawet ten sam czerwony, którego tam zastrzelono. Opowiem wam może tę historyę, gdy jutro zobaczymy ten kenion. Teraz nie mam ochoty i wolę o tem zamilczeć. Daj mi mięsa, bo jestem głodny. To wprawdzie tylko antylopa, ale musi smakować, bo niema czego innego. Wolałbym kawał bawolego garbu, albo polędwicę z łosia.
 — Łosiowej? Ach łoś, to słuszne! — zawołał Parker, mlaskając językiem. — To najdelikatniejsza i najsoczystsza pieczeń, jaka tylko być może. Ilekroć tylko pomyślę o łosiu, przychodzi mi na myśl westman, który właściwie zrobił ze mnie myśliwca.
 — Kto to był taki?
 — Imię jego wymieniono przed chwilą. Mam na myśli Old Wabblego.
 — Co? Jak? Old Wabblego? Tego, zarówno osobliwego, jak słynnego starca? Więc go znałeś?
 — Czy go znałem? Cóż za pytanie! Pod jego to kierunkiem przeżyłem na zachodzie pierwszą przy-