Strona:Karol May - Old Surehand 01.djvu/205

—  181  —

 — Tak.
 — Jakto?
 — No, gdyby byli nie podnieśli rąk w górę?
 — To byłbym ich powystrzelał.
 — Ilu?
 — Oczywiście, że wszystkich trzech; th’ is clear.
 — Jednego, tak — ale tamci dwaj pochwyciliby was za połę.
 — Niechby spróbowali!
 — Czemu nie? Jak bylibyście się bronili, mając wystrzeloną strzelbę w ręku a ich dwu na plecach? W tej bijatyce dostalibyście po skórze.
 — Zaczekać, zaczekać, sir.
 — A co byłoby, gdybyście zamiast trzech zastali tu wszystkich sześciu?
 — Przecież stałem przedtem za krzakiem i widziałem, jak rzeczy stoją. A gdyby ich nawet było sześciu, postąpiłbym tak samo.
 — I byliby was zgasili!
 — Pshaw! Przecież nie jestem dzieckiem. Przypomnijcie sobie tylko siebie, sir! Przecież już nie raz byliście w tem położeniu, że trzeba się było zabrać do sześciu czerwonych.
 — Ale te położenia bywały inne. Mnie boją się bardziej, aniżeli was, i mam sztuciec Henry’ego, który czerwoni uważają za strzelbę czarodziejską.
 — Hm, tak. Ale mimo to nie popełniłem żadnego błędu, bo nic mi się stać nie mogło.
 — Chyba dlatego, że byłem blizko z Old Surehandem.
 — Tak.
 — W takim razie mylicie się bardzo. Gdyby czerwoni nie przerazili się tak i zachowali przytomność umysłu, bylibyście dostali kulą albo nożem, i nie moglibyśmy byli temu wcześniej przeszkodzić. A gdybyście nawet mieli słuszność pod każdym względem, to napewno nie pod tym, że postąpiliście wbrew mojemu poleceniu. Postanowiono przecież, że mieliście zostać tam za lasem, przy koniach.