Strona:Karol May - Old Surehand 01.djvu/217

—  193  —

 — A ja sądzę, że mamy przed sobą taką drogę, jakiej tylko nasze konie podołają. O mr. Parkerze i mr.Hawleyu wogóle nie może być mowy. Ich konie są już teraz znużone i padłyby po drodze.
 Parker nic nie powiedział — poznał widocznie, że miałem słuszność — lecz Joz miał do mnie wielkie przywiązanie i trudno mu było się rozstać.
 — Czy to niemożebne, żebym z wami pojechał? — zapytał. — Wszak wiecie, jak chętnie przebywam z wami, sir!
 — Wiem o tem, ale to niemożebne, mr. Hawleyu. Koń nie może tyle, ile wy chcecie od niego.
 — To Old Wabble pożyczy mi swojego.
 — A wam co znowu? — zawołał stary. — Przecież ja sam także jadę.
 — Wy? — zapytałem.
 — Tak, ja.
 — Sądziłem, że zostaniecie z tamtymi?
 — Czemu? Konia mam dobrego. Sądzicie może, iż nie wytrzyma jazdy?
 — Wytrzymałby prawdopodobnie, lecz będzie się opierał i nie zechce ruszyć z miejsca.
 — Opierał? To szczególne! Chciałbym widzieć konia, któryby się oparł Old Wabbl’owi.
 — Tym razem, przecież!
 — Czemu właściwie tym razem?
 — Ponieważ chodzi o niggra.
 — Aha! Tak to rozumiecie! No, pod tym względem nie będzie nic zależało od konia, lecz ode mnie.
 — Albo ode mnie, mr. Cutterze. Nie mam zamiaru trudzić was dla czarnego.
 — Pshaw, uczynię to chętnie.
 — Przedtem brzmiało to inaczej!
 — Tak, przedtem! Czy mam być szczerym, mr. Shatterhandzie?
 — No?
 — Nie było to z waszej strony zbyt smacznie powiedziane, to o śmierdzącym trupie, ale trafiło do mnie,