Strona:Karol May - Old Surehand 01.djvu/229

—  205  —

 — Potem udamy się do namiotu wodza i zabierzemy stamtąd worki z gusłami, wiszące tam na tykach.
 — Worki z gusłami?
 — Tak, przodków.
 — Thunder-storm. On zwaryuje, kiedy się o tem dowie. Przecież utraci cześć a z nią wszystko, co tylko ma i czem jest.
 — Nie.
 — Nie? Zdaje mi się, że także znam trochę zwyczaje i obyczaje czerwonych. Kto takie worki utraci, ten umiera moralnie.
 — Zapewne, ale on ich nie utraci.
 — Co? Nie?
 — Przynajmniej nie na długo.
 — Chcecie mu je zwrócić?
 — Tak.
 — To dziwactwo!
 — Nie.
 — Owszem! Jeśli mu je macie oddawać, to raczej je zostawić na miejscu!
 — Mam w tem interes.
 — Jaki? Chciałbym rzeczywiście usłyszeć.
 — Chcę uniknąć rozlewu krwi.
 — Zapomocą tych worków?
 — Tak.
 — Osobliwy z was człowiek. Nie pojmę tej sprawy, jeśli mi jej nie wytłómaczycie.
 — Co się stanie, gdy wódz dowie się, że mam jego gusła?
 — Przerazi się okropnie; th’ is clear!
 — I wprawi w ruch wszystkie sprężyny, by te worki odzyskać. Nieprawdaż?
 — To rozumie się samo przez się. Nie będzie dla niego zbyt wielkiej ofiary w tym celu.
 — Ofiara, której zażądam od niego, nie będzie wcale zbyt wielką. Będzie musiał zawrzeć pokój z Apaczami i nie napastować Bloody-Foxa.