Strona:Karol May - Old Surehand 01.djvu/232

—  208  —

i wierności, to z rozsądku wyrzeknie się walki z nami. Jestem tego całkiem pewien. A wy nie, mr. Cutterze?
 — Well, muszę to przyznać. Moja nadzieja idzie zatem całkiem na psy. Ale nie, sir; zostaje mi jeszcze jedna.
 — Jaka?
 — Ta, że nam się nie uda dostać jego guseł.
 — I w tem muszę was rozczarować.
 — Nie ufajcie tak sobie. Nie można nigdy przewidzieć tego, co nastąpi i jakie mogą zajść trudności.
 — Tu niema żadnych trudności. Znam sytuacyę. Jest tylko jeden wypadek, w którym musiałbym się wyrzec tych worków, mój bardzo czcigodny mr. Cutterze.
 — Dlaczego wymawiacie moje imię z takim naciskiem?
 — Bo tu właśnie o was idzie.
 — Jakto?
 — Musielibyście dopuścić się znów takiej samowoli, jak wczoraj. W takim razie mogłoby się nie udać; inaczej nie.
 — Pod tym względem mogę was uspokoić. Zachowam się zupełnie tak, jak wy mi przepiszecie.
 — Rzeczywiście? Jeszcze raz pytam: rzeczywiście?
 — Tak. Ani myślę takiego kazania dać sobie powiedzieć wobec wszystkich towarzyszy; th’ is clear!
 — W takim razie jestem zadowolony i pewien siebie.
 — Well. Ale wiecie co? Jesteście taki rozważny i przebiegły westman a przecież nie pomyśleliście nad jednym punktem, niesłychanie ważnym.
 — Wy także nie, bo pewnie mówilibyście już o nim.
 — Przyszedł mi rzeczywiście na myśl dopiero w ostatniej chwili.
 — Co takiego?
 — Koń.
 — Jaki koń?