Strona:Karol May - Old Surehand 01.djvu/233

—  209  —

 — Na którym ma jechać wasz nigger, Negr, chciałem powiedzieć.
 — I wam się zdaje, że ja o tem zapomniałem.
 — Yes.
 — Hm! W takim razie nie byłbym rzeczywiście godnym nazwy westmana.
 — A więc tak?
 — Tak.
 — Powinniśmy byli zabrać z sobą jednego.
 — Nie. Nie mieliśmy takiego, który wytrzymałby szybką jazdę tu i z powrotem. Weźmiemy stąd jednego.
 — Od czerwonych?
 — Oczywiście. Czy może jest tu tattersal, gdzie moglibyśmy konia wypożyczyć?
 — Zaczynacie być uszczypliwy, mr. Shatterhandzie. A więc ukradniemy konia? Hm! Ciemno jest. A jeżeli pochwycimy takiego, który nic nie warta i nie nadąży naszym koniom?
 — Niema obawy! Już wybrałem jednego.
 — Aha, na prawdę?
 — Tak. Jeden był przywiązany osobno obok namiotu wodza a więc należący prawdopodobnie do Wupa Umugi. Zwierzę to bardzo piękne i cenne, a nie wziął go, żeby go w walce nie narazić na śmierć lub kalectwo. Tego sobie weźmiemy.
 — Czy Murzyn potrafi na nim jechać?
 — Ja na nim pojadę, a on na moim.
 — Well. W takim razie tylko jedna jeszcze wątpliwość.
 — Jeszcze jedna?
 — Tak, ostatnia. W takich okolicznościach nie można być nigdy dość ostrożnym i należy wszystko rozważyć. Dajmy na to, że powalicie dozorców, a my zabierzemy Boba, dostaniemy gusła — a to wszystko tak, że tego nikt nie zauważy. Ale koń narobi łomotu; ja to znam dobrze.
 — Ja także.