Strona:Karol May - Old Surehand 01.djvu/234

—  210  —

 — Nie nosił jeszcze nigdy białego nie da wam wsiąść na siebie.
 — Musi.
 — A gdy go nawet dosiędziecie, to nie zechce was słuchać.
 — Musi.
 — Oho! Czy jesteście tego rzeczywiście tak pewnym?
 — Tak.
 — W takim razie z was jeździec, z którym tylko jeszcze jeden może się porównać.
 — Kto taki?
 — To jest... jest... hm. Nie weźcie mi tego za złe, ale to stary Wabble.
 — A, wy! — roześmiałem się.
 — Tak, ja. Nieprawdaż, że to brzmi zuchwale? Ale tak jest. Wiecie, jak mnie nazywają?
 — Król cowboyów.
 — Czy wiecie także, co to ma znaczyć? Oto, że niema konia, który nie musiałby tego czynić, co ja chcę. Czy możecie to także powiedzieć o sobie?
 — Naco się przydadzą słowa i przechwałki?
 — Well, macie słuszność. Mężczyzna, to czyn. Słyszałem o tem i sam już widziałem, że dobry z was jeździec. Ale do tego potrzeba...
 — Widzieliście? — wpadłem mu w słowo. — Nie widzieliście nic jeszcze.
 — Nic? Zdawało mi się, że w ostatnich dniach miałem do tego dość sposobności.
 — Jechałem na własnym koniu, a dzisiaj będzie inaczej.
 — Tak, tak! Spodziewam się jednak, że nas nie roztratujecie w niwecz!
 — Nie bójcie się. Kiedy nań wsiądę, was już tam nie będzie.
 — Nie? A gdzież?
 — W obozie są tylko dwaj dorośli wojownicy, a ja ich ogłuszę, ale tymczasem mogą przyjść do siebie, a ponieważ przeprawa z koniem nie odbędzie się