Strona:Karol May - Old Surehand 01.djvu/238

—  214  —

z tego skorzystałem. Gdy się potem podniosłem, leżeli, jakby się dla mnie pokładli: jeden z prawej, drugi z lewej strony. Wziąłem pierwszego za gardło i uderzyłem go w skroń. Krótkie drżenie przebiegło jego ciało, potem wyprężył się i leżał, nie wydawszy głosu ze siebie. Ten był już gotów — a tak samo poszło i z drugim.
 Wtem zbliżył się Old Surehand, a za nim Cutter.
 — Usiądźcie przy nich, każdy przy jednym! — szepnąłem. — Starajcie się, żeby nam nie przeszkodzili, dopóki nie wrócę.
 — Wszak ogłuszeni — rzekł Old Wabble.
 — Lecz na jak długo? Nie znam ich czaszek i mogłem uderzyć za słabo. Gdyby który się zbudził, zagrozicie mu nożem.
 Podniosłem zasłonę we drzwiach i wszedłem do namiotu. Słychać było głośny spokojny oddech śpiącego.
 — Bob! — próbowałem zawalać.
 Nie usłyszał. Wziąłem go za jedną nogę i pociągnąłem za nią.
 — Bob!
 Na to się ruszył.
 — Bobie, to ty?
 — Co... kto... gdzie? — odpowiedział zaspany.
 — Zbudź się, bądź rozsądny i słuchaj, co ci powiem! Czy tu sam jesteś?
 — Tak, Bob być tutaj sam. Kto przyjść teraz do masser Bob? Kto z nim mówić?
 Poczciwy Murzyn miał tę właściwość, że siebie nazywał masser, a kogo uważał za wyższego od siebie, do tego mówił — massa.
 — Powiem ci, jeżeli będziesz mówił cicho, całkiem cicho. Przychodzę ciebie uwolnić.
 — Oh, oh, oh! Bob uwolnić! Masser Bob ma być wolny, całkiem znów wolny?
 — Tak, całkiem wolny.
 — Kto być, co masser Bob uwolnić?
 — Ucieszysz się, bardzo ucieszysz, kiedy usłyszysz, kto jestem. Ale nie krzyknij z radości.