Strona:Karol May - Old Surehand 01.djvu/244

—  220  —

 — Widziałem, że zerwał strzelbę z ramienia, więc przestrzegłem go:
 — Nie strzelać, sir! Chciałbym pożyć jeszcze czas jakiś.
 — Zounds! To głos Old Shatterhanda.
 — Oczywiście, mój własny; nie mam innego.
 — To on, to on, naprawdę on! Ależ, sir, widzicie, że zesztywniałem zupełnie?
 — Czy wam tak zimno?
 — Nonsens! Zesztywniałem z podziwu!
 — Nad czem?
 — Że nadjeżdżacie sobie tak ładnie, w takiej zgodzie z koniem, jak gdybyście zjedli razem tysiąc korcy owsa. To nie tego konia chcieliście ukraść, sir!
 — Ten sam, popatrzcie!
 — Hm, tak, na szyję, że ten sam. Więc stał się chyba cud, bo nie pokonalibyście go tak łatwo.
 — Nie było pokonywania.
 — Co? Nie? Wcale nie?
 — Nie. Przyniósł mnie tu bez wszelkiego oporu.
 — Nie może być! Jestem zbyt dobrym znawcą, ażebyście mogli mi bajać coś takiego.
 — Ja zupełnie nie bajam. Gdybym go był musiał pokonywać, zachowywałby się teraz całkiem inaczej, miałby inny chód i wyglądałby całkiem inaczej.
 — Za ciemno, by dobrze widzieć. Nie poci się ani nie pieni?
 — Ani trochę.
 — To nieprawdopodobne. Może umiecie czarować? Muszę się przecież przekonać.
 Zwrócił konia ku mnie i wyciągnął rękę, ażeby pomacać mego. Koń parsknął z trwogą i stanął dęba.
 — Zostawcie to, sir! — poprosiłem. — On nie znosi białych.
 — Przecież wy także biały.
 — Tak, lecz on uważa mnie za czerwonego.
 — Aha! Więc na to ta maskarada z opończą!
 — Tak.