Strona:Karol May - Old Surehand 01.djvu/247

—  223  —

 — Tak, opowiedz! — odrzekłem, gdyż nie byłby nam dał spokoju. — Dziwiłem się temu bardzo, że Bloody Fox cię opuścił.
 — Czy Fox mnie opuścić?
 — Naturalnie.
 — I massa Shatterhand dziwić się temu?
 — Nawet bardzo.
 — Masser Bob się nie dziwić.
 — Tego nie rozumiesz. Wyjechaliście na polowanie?
 — Tak, na polowanie.
 — A więc byliście razem?
 — Razem.
 — Ciebie pojmano, a on uszedł?
 — Tak.
 — To powinien był pójść za czerwonymi, by cię ocalić. Czy próbował?
 — Nie.
 — W tem dowód, że nie poszedł za wami. Ilu czerwonych was napadło?
 — Dziesięć, potem dziesięć i jeszcze raz dziesięć a może więcej. Bob nie dobrze liczyć.
 — A więc mniej więcej trzydziestu. O ile znam Bloody Foxa, nie bałby się jechać za trzydziestu czerwonymi. Musiał bezwarunkowo starać się dowiedzieć, co z tobą poczęli lub mieli zamiar uczynić.
 — A może massa Fox to przecież uczynić?
 — Nie. On umie się zakradać, a jeśliby mógł cię uwolnić, potrafiłby już tego dokazać, żeby ci dać znak jakiś. Czy widziałeś albo słyszałeś coś takiego?
 — Masser Bob nic nie słyszeć, nic nie widzieć.
 — A więc opuścił ciebie, i to właśnie mnie dziwi, jeśli wogóle wiedział, że dostałeś się do niewoli.
 — Massa Fax tego może nie wiedzieć.
 — Nie? Czy tego nie widział?
 — Nie.
 — Ależ byliście razem!
 — Ale nie masser Bob i nie massa Fox, kiedy nadejść Indsman.