Strona:Karol May - Old Surehand 01.djvu/260

—  236  —

 — Hallo! — rzekł Old Wabble. — Oto widać, że Nale-Masiuw przybył już ze swoimi czerwonymi!
 Old Surehand spojrzał tylko przelotnie na trop i odrzekł:
 — To nie był on.
 — Nie? jakto?
 — Ilu czerwonych miał sprowadzić?
 — Stu.
 — Czy to jest trop stu jeźdźców?
 — Nie — przyznaję to, ale, skoro to nie był on, to chciałbym wiedzieć, kto taki... hm! Byłaby to może straż przednia jego oddziału?
 — Być może.
 — W takim razie nadejdą drudzy i odkryją nasze ślady. Co tu robić? Zdradzić się nam nie wolno.
 — Niech mr. Shatterhand oznaczy, co czynić.
 Pochyliłem się z konia, by się dobrze przypatrzyć odciskom i powiedziałem:
 — Tu było około dwudziestu jeźdźców, bardzo pewnych siebie, bo nie jechali gęsiego. Trop ma najmniej cztery godziny, kto więc przyjdzie za nami a będzie miał dobre oczy, odróżni nasze ślady z łatwością. Ale wieczór się zbliża i uniemożliwi to odróżnienie. Możemy śmiało jechać dalej tym tropem, bo muszę poznać go lepiej.
 Skręciliśmy za śladami i przybyliśmy wkrótce na miejsce, gdzie jeźdźcy zatrzymali się byli. Miejsce to zasłaniały zarośla od strony rzeki, a w nich znajdowała się wązka ulica.
 — Tak, tu było około dwudziestu jeźdźców — powtórzyłem, — Więcej nic się nie da powiedzieć.
 — A więc straż przednia? — spytał Old Wabble.
 — Wątpię.
 — Dlaczego?
 — Naco miałby Nale Masiuw dzielić swój oddział i wysyłać straż przednią? To czyni się tylko przed walką albo w bardzo niebezpiecznych stronach. O walce mowy nie było, a niepewnymi nie czuli się ci ludzie,