Strona:Karol May - Old Surehand 01.djvu/265

—  241  —

konie i zsiędą, ażeby zakraść się tutaj. Wtedy dowiemy się pewnie czegoś.
 Czekaliśmy, a głuchy odgłos powtórzył się jeszcze dwa razy. Komancze, siedzący przy ognisku, nie słyszeli go, bo nie mieli tak, jak my, uszu przy ziemi. Potem wszystko ucichło i tak upłynęła długa chwila. Nadchodzący musieli już coś zauważyć i zbliżali się po cichu. Wtem zaszeleściało w przeciwległych krzakach i zabrzmiało groźne „hiiiiiiih!“ Obaj strażnicy zerwali się z przestrachem. Zdawało się już, że ukryją się w zaroślach, za którymi myśmy siedzieli, więc zerwaliśmy się także, ażeby jak najszybciej zrejterować, kiedy z drugiej strony rozległ się, pytający okrzyk:
 — Wupa, Wupa?
 Skutkiem tego zatrzymali się obydwaj strażnicy a jeden z nich odpowiedział:
 — Umugi, Umugi!
 Usiedli napowrót, uspokojeni, bo okrzyk ten znaczył, że nadchodzący nie byli nieprzyjaciółmi. Wupa Umugi to było umówione hasło i odzew. Widocznie nauczyli się tego czerwoni od białych i przyswoili to sobie.
 Po upływie pewnego czasu zjechali z góry dwaj jeźdźcy. Sprowadzili pozostawione przedtem konie i pozsiadali z nich. My położyliśmy się oczywiście znowu, a przybysze usiedli obok strażników, nie mówiąc na razie ani słowa; taki jest zwyczaj u Indyan. Minęło około pięciu minut, i ten, którego skreśliłem, jako wybitnego wojownika, zaczął mówić, gdy tymczasem towarzysz jego milczał.
 — Spodziewano się czerwonych braci. Wupa Umugi czeka z niecierpliwością.
 — Czy wolno niecierpliwić się wojownikowi? — zapytał jeden z przybyłych.
 — Nie wolno mu tego okazać, ale może. Czy powiedziałem, że to okazał?
 — Tego mój brat nie powiedział.
 — Czekaliśmy już po południu, a teraz przybywacie jako straż przednia. Kiedy nadciągnie Nale Masiuw?