Strona:Karol May - Old Surehand 01.djvu/70

—  54  —

szedł Parker, za nim dwu ludzi z końmi indyańskimi, a dwaj prowadzili po jednym z Komanczów, których poodwiązywano od siebie. Parker zawołał, zanim doszedł do ogniska:
 — Mr. Cutterze, zobaczcieno, kogo i co mamy!
 Old Wabble poderwał się, wpatrzył się w obu przytomnych już czerwonóskórych i zawołał:
 — Dwaj Indyanie, dwaj Komancze, jak widać po barwach wojennych. Skądże ich macie?
 — Znaleźliśmy.
 — Co? Znaleźliście?
 — Tak.
 — Ależ nieprzyjacielskich Indyan nie znajduje się, lecz trzeba ich pochwycić!
 — Ja sam tak dotychczas myślałem, lecz to nieprawda. Znaleźliśmy ich naprawdę, znaleźliśmy ich dosłownie, przywiązanych do siebie i do drzewa, a wkrótce potem ich konie.
 — Trudno temu uwierzyć.
 — Tak, trudno uwierzyć; trudno jednak wątpić w coś, co się widziało własnemi oczyma. Kto ich mógł pokonać i związać? Gdzieś blizko muszą być biali, którzy uczynili to, nie wiedząc, że tu jesteśmy.
 Na to rzucił stary na mnie okiem, skinął głową i powiedział:
 — Tak, biali, ale nie było ich więcej; tylko jeden to uczynił.
 — Jeden?
 — Yes.
 — Jeden? Skąd wam to na myśl przyszło?
 — Czy są zranieni?
 — Nie. Żadnej rany nie widać.
 — A zatem walki przedtem nie było; pokonano ich, nie dopuszczając do obrony. Tylko jeden człowiek mógłby tego dokazać. Zgadnijcie!
 — Do pioruna! Macie na myśli Old Shatterhanda?
 — Yes.
 — Powalił ich i skrępował?