Strona:Karol May - Old Surehand 01.djvu/71

—  55  —

 — Nie może być inaczej.
 — W takim razie musi być tu gdzieś blizko.
 — Jestem tego pewien.
 — Czegóż się nie pokazuje?
 — Musi mieć swoje powody; przecież powiadają, że nic nie czyni bez powodu.
 — A więc mieliście słuszność, mówiąc, że musi być w tych stronach. Poszukajmy go!
 — Poszukać? Poco?
 — Bo potrzeba nam go już jutro rano, dłużej bowiem pie możemy zwlekać z wyruszeniem.
 — Tego chyba nie będzie potrzeba, żebyśmy go szukali. On wie już pewnie, że czekamy tu na jego pomoc. Możecie w to wierzyć, że w sam czas się pokaże.
 — Tak mówicie, jak gdyby był wszechwiedzącym. Opowiadają wprawdzie o nim rzeczy, brzmiące nieprawdopodobnie, a jednak prawdziwe, ale to także tylko człowiek i może — wiedzieć tylko to, co widzi i co słyszy.
 — O, co do tego, to założyłbym się, że wie o wszystkiem, co robiliście wczoraj i dzisiaj, i o tem, co się tu stało.
 — Pshaw!!
 — Nie bądźcież niedowiarkiem, lecz zaczekajcie!
 — Nie sprzeczajmy się, sir. Powiedzcie nam lepiej, co się ma stać z tymi jeńcami.
 — Na razie nic.
 — A kiedyż?
 — Gdy nadejdzie Old Shatterhand.
 — To zbyt nieokreślone, to wogóle nic nie mówi. Nie jestem taki pewny, jak wy, że nadejdzie, i musimy bezwarunkowo wiedzieć, co zrobić z tymi hultajami. Nie zabierzemy ich chyba ze sobą. To byłoby nam ciężarem, i to niebezpiecznym.
 — Hm! Nie mogę temu zaprzeczyć.
 — Puścić wolno nie możemy ich także.
 — To byłoby głupotą; th’ is clear.