Strona:Karol May - Old Surehand 01.djvu/73

—  57  —

 — Co wy wiecie o sądzie preryowym?
 — Widocznie więcej od was, bo nie bylibyście popełnili tego błędu.
 — Jaki błąd macie na myśli?:
 — Jest ich właściwie więcej. Po pierwsze nie brał w nim udziału ktoś, kto miał prawo wypowiedzieć swoje zdanie.
 — Przecież mr. Cutter nie chciał.
 — Nie jego to mam na myśli.
 — Nie? A kogóż?
 — Siebie.
 — A, wy? To chyba żart. Wy przecież nie jesteście myśliwcem preryowym.
 — Czem ja jestem, a czem nie, to nie należy tutaj do rzeczy. Należę do tego towarzystwa i nie wolno mnie wykluczać z takiej ważnej rozprawy.
 — Co mówicie! — roześmiał się. — Nie należycie do naszego towarzystwa, lecz jesteście pod jego osłoną; w tem cała rzecz, sir. Jeśli wypuścimy was z ręki, nie będziecie ani chwili pewnym życia.
 — To rzecz zapatrywania, mr. Parkerze, o którą nie spieram się z wami. Dajmy więc spokój mojej osobie! Drugim błędem jest to, że nie mówiliście z czerwonymi ani słowa. Nie skazuje się nikogo na śmierć, nie przesłuchawszy go poprzednio!
 — Przesłuchiwać? Tych drabów? Tego jeszcze brakowało!
 — Cóż takiego oni zrobili?
 — Niepotrzebne pytanie. Chcieli zabić Old Wabble’a.
 — Czy możecie to twierdzić? Czy przyznali się do tego? Czy jesteście pewni, że to oni ścigali mr. Cuttera?
 — Czyż nie widzicie barw wojennych, któremi się pomalowali?
 To nie dowód; tyle i ja rozumiem z dzikiego Zachodu.
 — Nic a nic nie rozumiecie, sir!