Strona:Karol May - Old Surehand 01.djvu/76

—  60  —

 — Tak.
 — Ile głów liczą?
 — Milczę.
 — Gdzie znajdują się teraz?
 — Nie wiem.
 — Przeciwko komu wyruszyli?
 — Wiem, ale tego nie zdradzę.
 — Milczysz, więc jesteś dzielnym wojownikiem, który prędzej życie narazi, aniżeli zdradzi swoich. To musi się podobać każdemu dzielnemu mężowi, a więc i mnie. Idźcie do domu i powiedzcie waszym wodzom i wszystkim mężom, że Old Shatterhand umie cenić męstwo i milczenie.
 Schyliłem się, by ich z więzów uwolnić. Gdy się to stało, poderwali się, a ten, który mówił dotychczas, spytał:
 — Old Shatterhand rozwiązuje nas i powiada, żebyśmy poszli. Czy jesteśmy wolni?
 — Tak.
 — Możemy iść dokąd chcemy?
 — Tak.
 — Co się stanie z naszą bronią i końmi?
 — Otrzymacie je teraz z powrotem. Old Shatterhand nie jest złodziejem ani zbójem, zabierającym cudze mienie.
 — Uff, uff! Czy będziecie nas śledzili, by się dowiedzieć, dokąd jedziemy?
 — Nie. Daję wam na to słowo.
 — Uff, uff! Old Shatterhand jeszcze nigdy nie złamał słowa; jest najszlachetniejszym z bladych twarzy. Opowiemy to, przybywszy do naszych namiotów.
 — Jest jeszcze wiele, wiele bladych twarzy tak samo myślących. Oto leży broń wasza, a tam stoją konie. Jedźcie, ale my będziemy ostro strzedz tego miejsca. Gdybyście tu zostali i chcieli nas podejść, dosięgłyby was pewnie nasze kule!
 — Odjedziemy, nie oglądnąwszy się poza siebie.
 Z białych nikt nie sprzeciwił mi się dotychczas