Strona:Karol May - Old Surehand 01.djvu/91

—  73  —

was ze sobą, gdyby sprawa nie była taka niebezpieczna. Najmniejszy błąd może nas zdradzić i o śmierć przyprawić.
 — Daję wam słowo, że nie popełnię żadnego błędu.
 — Słowo? Hm. No, niech i tak będzie. Spodziewam się, że go dotrzymacie.
 — Dziękuję wam. Najpierw posłucham waszych wskazówek, a potem możemy iść.
 Zwinął włosy na głowie i obwiązał je chustką. Czyniąc to, mówił dalej:
 — Czy znacie Błękitną Wodę i jej otoczenie tak dokładnie, że spodziewacie się znaleźć czerwonych nawet w ciemności?
 — Tak. Możecie być pewni, bo gdyby tak nie było, obrałbym do podchodzenia ostatnią godzinę dnia i nie leżałbym tutaj bezpotrzebnie.
 — Brawo, brawo! — zawołał Parker.
 — A wy co tu tak wrzeszczycie, he?
 — Krzyknąłem brawo — odparł zapytany.
 — To słyszałem, nie jestem głuchy. Ale chcę wiedzieć, dlaczego tak krzyczycie!
 — Z radości, że wam Old Shatterhand dał takiego znakomitego szczutka w nos.
 — Szczutka? Jakto!
 — Najpierw jesteście gburem dla mnie i każecie mi milczeć i nazywacie mnie niewiadomo ilogarbnym wielbłądem za to, że pozwoliłem sobie wypowiedzieć całkiem skromne zapytanie, d teraz pleciecie sami takie niedowarzone rzeczy, że was Old Shatterhand musi za to pociągać do odpowiedzialności. „Możecie być pewni“ — powiedział, a ja jeszcze raz zawołam: Brawo!
 — Zamkijcie dziób, czcigodny sir! Moje pytanie było całkiem rzeczowe.
 — Moje także.
 — To się wam tylko zdaje. Zresztą tu na dzikim Zachodzie i w pobliżu Indyan nie krzyczy się tak głośno brawo, że aż płuca pękają. Chodźcie mr. Shatterhandzie; zostawmy go.