Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/103

—  349  —

ażeby donieść komendantowi, że może iść naprzód, gdyż nieprzyjaciel opuścił już Sto Drzew. W małą godzinkę potem ujrzeliśmy nadciągających dragonów. Powróciliśmy do naszego obozu, by zabrać konie i polecić Apaczom, żeby za godzinę poszli za nami.
 Jechaliśmy z początku prędko, a potem, kiedy można było nas już od Stu Drzew zobaczyć, powolniej, tak powoli, jak ludzie, nie obawiający się spóźnić, bo cel ich jazdy nie jest zbytnio ważny. W odległości mniej więcej tysiąca kroków od zarośli, zobaczyliśmy kilka straży. Reszty nie mogliśmy dojrzeć, bo rozłożyli się wewnątrz zagłębienia. Straże te spostrzegły nas, doniosły o nas i z za krzaków wyszło wielu żołnierzy, ażeby się nam przypatrzyć. Ponieważ było nas tylko dwu i to nie Indyan, czekano na nas spokojnie.
 — Stać! — zawołał najbliższy strażnik. — Skąd?
 — Stamtąd — odrzekłem wskazując za siebie.
 — Dokąd?
 — Tam.
 Przy tem wskazałem obóz.
 — Czego tam chcecie?
 — Wypocząć.
 — Kto jesteście?
 — To was na razie nic nie obchodzi; to rzecz waszego oficera!
 — Oho! Ja mam was wypytać, a wy macie mi odpowiadać.
 — Tak, jeśli nam się spodoba; ale ponieważ nam się nie podoba, nie będziemy odpowiadali.
 — To strzelam!
 — Spróbujcie! Zanim złożycie się z waszej pukawki, będziecie trupem.
 Przy tych słowach wymierzyłem do niego ze sztućca i mówiłem dalej:
 — Mamy tutaj te same prawa, co wy. My możemy także pytać, kto jesteście, skąd przybywacie, czego tu chcecie i kto wami dowodzi?
 — Co? Wy grozicie warcie wojskowej strzelbą?