Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/109

—  353  —

 — Niebezpieczeństw? Nie wiem o nich.
 — Co? Nie wiecie nic o niebezpieczeństwach?
 — Skądże może o tem wiedzieć taki, jak ja?
 — A Indyanie?
 — Oni mi nic nie zrobią!
 — Nic? Co za lekkomyślność, czy nieświadomość rzeczy. Nie macie, jak się zdaje, pojęcia, że Komancze wykopali topory wojenne. Mordują wszystko: białych i czerwonych.
 — Mnie nie.
 — Czemu was właśnie nie?
 — Bo nie zrobiliśmy im nic złego.
 — Słuchajcie, wasza naiwność jest przecież za wielka! Ci czerwoni nie oszczędzają nikogo spotkanego, nikogo!
 Potrząsnąłem głową z niedowierzaniem, na co on wybuchnął gniewem:
 — Jest tak, jak ja mówię, a wy winniście mi wielką wdzięczność, że was ostrzegam. Dokąd jechaliście właściwie po opuszczeniu tam w górze naszego obozu?
 — Ciągle na wschód.
 — A potem?
 — Potem nad jezioro, zwane przez Indyan Błękitną Wodą.
 — Nad Błękitną Wodę? — zawołał zdumiony, przerażony niemal. — Tam właśnie obozowała wielka gromada Indyan!
 — Tak? — zapytałem, udając zupełną nieświadomość.
 — Taaaak? — naśladował mnie. — Czyż nie zobaczyli was i nie schwytali?
 — Zobaczyć mogli, ale nie schwytać. Zabawiliśmy się nawet pływaniem po jeziorze.
 — I nie złowiono was?
 — Nie. Jeśli dobrze rozważę całą sprawę, to zdaje mi się, że nie siedzielibyśmy teraz tutaj, gdyby nas byli złowili.
 Na to roześmiał się znów głośno i zawołał: