Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/110

—  354  —

 — To istotnie słuszne, nadzwyczaj słuszne! Byliby was zabili i oskalpowali.
 — Sir, to nie tak łatwo, jak się wam zdaje.
 — Jakto?
 — Bylibyśmy się bronili.
 — Przeciwko stu pięćdziesięciu czerwonym?
 — Tak.
 — Z temi strzelbami od niedzieli?
 — Tak.
 Powiedziałem to tak poważnie i z przekonaniem, że zerwał się znowu szalony śmiech. Old Surehand starał się zapanować nad rysami twarzy, lecz widziałem po nim, że w duchu bawił się doskonale. Kiedy śmiech ustał, mówił komendant dalej:
 — To istotnie szalone. Więc bylibyście się bronili? Czy rzeczywiście?
 — Naturalnie.
 — W takim razie powiem wam, że ta myśl to czyste szaleństwo. Przedziurawiłoby was natychmiast sto pięćdziesiąt kul.
 — Oh! Hm!
 — Wierzcie, lub nie! To co wam mówię, to czysta prawda. Jak długo bawiliście nad Błękitną Wodą?
 — Jeden dzień!
 — A dokąd pojechaliście potem?
 — Ciągle na wschód.
 — Więc przez równinę?
 — Tak.
 — Prosto tutaj?
 — Tak.
 — To rzeczywiście cud, prawdziwy cud niebieski! Widzę przecież, że przybyliście tutaj cało i zupełnie bez szkody.
 — Tak, jesteśmy cali i zdrowi. Cóż miałoby nam brakować?
 — Co miałoby brakować? To wspaniałe, naprawdę wspaniałe. Komancze jechali także tutaj z nad Błękitnej Wody.