Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/113

—  357  —

 — Tak.
 — To niemożliwe!
 — Czemu nie? Czy nie słyszeliście jeszcze nigdy, że na pustyniach bywają oazy?
 — Ale nie na Llano Estacado.
 — Tam właśnie znajduje się woda, której tysiąc koni nie zdołałoby wypić.
 — Nonsens! Nie mieliście nawet pojęcia o tem, że znajdujecie się na skraju Llana, więc co możecie wiedzieć o wodzie?
 — Ej, nie mówcież o tem, czy mamy pojęcie czy nie! Wy to właśnie nie macie pojęcia o tem, co my wiemy; ja i mój towarzysz..
 — Dwaj grabarze! No, więc cóż wiecie, he?
 — Że razem ze wszystkiem, co myślicie i zamierzacie, jesteście w olbrzymim błędzie, i że pojechalibyście na pewną zgubę, gdyby nie było ludzi, którzy postanowili was ocalić.
 — Na pewną zgubę! To szalone, ale po was można się czegoś takiego spodziewać. Któżto ci zacni ludzie, sir?
 — Jest ich trzech, a mianowicie Winnetou, Old Surehand i Old Shatterhand.
 Nato podniósł brwi i zapytał:
 — Winnetou, wódz Apaczów?
 — Tak.
 — Old Shatterhand, ten biały myśliwiec, jego przyjaciel?
 — Tak.
 — Old Surehand, o którym tyle opowiadają?
 — Tak, ci trzej.
 — Oni się chcą nami zająć?
 — Muszą, nie chcąc spokojnie patrzeć na to, jak wpadniecie w pułapkę, zastawioną na was przez Komanczów.
 — Pułapkę? Na nas? Czy mówicie w gorączce?
 — Nie, mam zmysły w kupie, sir!
 — Tego nie widać; sądzę raczej, że cierpicie na halucynacye.