Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/115

—  359  —

jak gdybym był dla niego czemś niepojętem i zapytał mnie:
 — Ależ, sir, co to za urojenia?
 — Nie działa tutaj wcale moja wyobraźnia; mówię o rzeczach rzeczywistych.
 — Znacie wszystkie imiona; skąd?
 — Mówię językiem Komanczów.
 — Wy, przeszukiwacz grobów?
 — Przeszukiwacz grobów, pshaw! Czy wciąż jeszcze nie poznajecie, że znajdowaliście się co do mnie w grubym błędzie?
 — W błędzie? Czyż nie jesteście tym, za kogo was miałem?
 — Nie.
 — A kimże?
 — Teraz pokaże się, kto ma wodę w głowie: ja — czy wy. Czy rzeczywiście uważaliście za możebne to, żeby uczony włóczył się, jak głupiec, po Dzikim Zachodzie tylko w celu szukania mogił?
 — All devils!
 — I że tak plącze się Indyanom po drodze, a oni nie mogą go zobaczyć?
 — Jestem zdumiony, sir!
 — Zdumiewajcie się nad sobą, a nie nade mną. Wymieniłem wam przedtem imiona trzech ludzi, o których słyszeliście pewnie. Czy wiecie może przypadkiem, na jakim koniu jeździ zazwyczaj Winnetou?
 — Na karym ogierze, który ma się nazywać Wiatr.
 — Tak, Wiatr, a nazwa Apaczów Ilczi. Czy słyszeliście także o koniu Old Shatterhanda?
 — Tak, to także kary ogier, zwany Błyskawica.
 — Słusznie! Słowo Apaczów na to jest „hatatitla“. Teraz popatrzcie tam na mego konia.
 Kary pasł się o jakie siedmdziesiąt kroków ode mnie. Zwróciłem się ku niemu i zawołałem: „Hatatitla“! Koń przybiegł natychmiast i zaczął pieszczotliwie pocierać pyskiem o moje plecy.
 — Zounds! — zawołał komendant. — Byłby...