Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/116

—  360  —

 — Tak, byłby...! — roześmiałem się. — Jesteście kawalerzystą i widzieliście już raz tego ogiera a uważaliście go za konia dorożkarskiego. Przypatrzcie mu się dokładniej! Czy widzieliście już kiedy takie szlachetne zwierzę? Czy grabarz może mieć takiego niezrównanego konia?
 Dusił się i dusił, ażeby coś powiedzieć, ale z zakłopotania nic nie wydobył ze siebie; wreszcie zawołał:
 — Gdzież ja miałem oczy!
 — Tak, gdzieście je mieli. I to nietylko co do konia, lecz i co do jeźdźca! Czy wiecie, jaką broń ma Winnetou!
 — Ma słynną rusznicę srebrzystą.
 — A Old Shatterhand?
 — Niedźwiedziówkę i sztuciec Henryego.
 — Czyż już tam w waszym obozie za Mistake-Canon nie widzieliście, że miałem dwie strzelby?
 — Tak, ale były owinięte: jedna przynajmniej.
 — No, teraz nie są owinięte. Popatrzcie!
 Podałem mu je, a oficerowie zwrócili spojrzenia ha strzelby z wielkiem zaciekawieniem.
 — Do wszystkich piorunów, sir — wybuchnął. — Czyżby ta ciężka stara rusznica była niedźwiedziówką?
 — Tak jest.
 — A ta strzelba z osobliwym zamkiem?
 — To sztuciec Henry’ego.
 — A więc wy... wy...
 Nie dokończył pytania i jąkał się niemal z zakłopotania.
 — Old Shatterhand — wtrąciłem. — Tak, ja nim jestem istotnie.
 — A wasz towarzysz?
 — Nazywa się Old Surehand.
 Oficerowie powtórzyli w najwyższem zdumieniu oba nazwiska, które natychmiast pobiegły z ust do ust po obozie. Komendant zerwał się, zaczął wodzić wzrokiem po nas obydwu i zapytał, jakby tylko do połowy na jawie: