Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/118

—  362  —

 — Ażeby wypatrywać nadejścia Nale Masiuwa. On może nadejść każdej chwili.
 — Mógłbym przecież postawić moich ludzi na straży.
 — Moi Apacze mają lepsze oczy.
 — Do pioruna! Gdybyście wy... wy...
 — No, co dalej, sir! Chcecie powiedzieć; gdybyście byli nieprzyjaciółmi i oszustami?
 — Tak — przyznał się.
 — Czy rzeczywiście wam się wydaje, że dwaj biali mogliby być tacy zuchwali i źli zarazem?
 — Hm! Ja nie wiem, czy nadchodzący czerwoni są istotnie Apaczami.
 — Więc nie umiecie odróżnić Apaczów od Komanczów?
 — Nie.
 — I prowadzicie wojnę z Indyanami? Wobec tego możecie popełniać najgrubsze błędy! Zresztą popatrzcie, tam nadchodzą. Jest ich pięćdziesięciu, a wy macie, jak oceniam, około stu dobrze wyszkolonych jeźdźców. Czy możecie się obawiać czerwonych?
 — Nie. Chcę wam zaufać, sir, tylko niechaj Indsmani zatrzymają się zdala od obozu, dopóki nie pozwolę im przyjść tu. Moja powinność nakazuje mi to zarządzić.
 — Uznaję to, a wy widzicie teraz, że możecie być spokojni. Mr. Surehand już doszedł do nich; zatrzymali się i zsiadają z koni. Tylko trzej odjeżdzają na wzgórze; to straże, mające czuwać nad naszem bezpieczeństwem.
 — Ładnie! Jestem zadowolony, sir. Mimo to nie mogę zaniedbać tego, co nakazuje mi troska o nasze bezpieczeństwo.
 Wydał kilka rozkazów, po których żołnierze zajęli ze strzelbami, gotowemi do strzału, takie stanowisko, że na wypadek ataku Apaczów mogli go z łatwością odeprzeć.
 — Niechaj was to nie gniewa — tłómaczył się.