Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/122

—  366  —

 — Do pioruna! Znowu nie mogę was pojąć.
 — A przecież to rzecz bardzo jasna. Przyznaliście sami, że bylibyście się dostali w paskudną pułapkę.
 — To i teraz przyznaję.
 — I żeśmy was ocalili.
 — Tak.
 — Dobrze! W ten sposób wyjaśnia się cały nasz stosunek i do tego niema już co dodać. Ocaliliśmy was od śmierci, i winniście nam wdzięczność.
 — Wdzięczność? No tak, do dyabła! Ale co to ma wspólnego z ukaraniem Komanczów?
 — To, że was to ukaranie nic nie obchodzi.
 — Wytłómaczcie mi to.
 — Nie potrzeba tłómaczenia. Jest nas kilku białych myśliwców, którzy porywają się na całą gromadę Komanczów, i mamy ze sobą trzystu Apaczów, daleko lepiej uzbrojonych i wyćwiczonych, aniżeli Komancze. Oprócz tego sprzyja nam teren, nie licząc wszelkich innych korzyści. Czy sądzicie, że zwyciężymy Komanczów?
 — Tak.
 — I bez waszej pomocy?
 — No... hm... hm!
 Zaczął kiwać głową z powątpiewaniem.
 — Powiedzcie śmiało, że tak. Nie potrzebujemy was rzeczywiście do tego. Daję wam słowo na to, że nie ujdzie nam ani jeden z Komanczów, jeśli się nawet całkiem wyrzekniemy waszej pomocy. Dlatego sądzę, że los zwyciężonych zależy całkiem od naszej woli, a stanowczo nie od waszej.
 — Czy chcecie może przez to powiedzieć, że nas wam nie potrzeba?
 — Ja to już powiedziałem.
 — Thunder! To szczere, sir, bardzo szczere!
 — Szczerość jest cnotą, którą powinien odznaczać się każdy gentleman.
 — A więc dajecie nam pozwolenie odejścia? Odsyłacie nas?