Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/124

—  368  —

 — Ależ nasz obowiązek! Mamy ukarać zbuntowanych Komanczów!
 — Zróbcie to kiedyindziej, ale nie w tym wypadku. Ci Komancze należą do nas, nie do was, a wy bylibyście należeli do nich, gdyby nas tu nie było.
 — Ale jak usprawiedliwię się z tego, że pomogę ich schwytać, a potem puszczę bezkarnie?
 — Wobec ludzkości, wobec mnie i wobec własnego serca — to łatwo usprawiedliwić. Zresztą nikt wam tu włoska z głowy nie strącił, więc jestem pewien, że wasza przełożona władza nie będzie się od was domagała rzezi. A więc, decydujcie się!
 — Hm! Nie mogę wam istotnie dać rady. Dajcie mi pięć minut czasu na pomówienie z oficerami!
 — Macie je, ale nie dłużej. Wasze ociąganie się może wszystko na szwank narazić.
 Wstałem i odszedłem na oznaczony czas. Powróciwszy, otrzymałem odpowiedź:
 — Co mamy zrobić, sir? Chcecie mieć swoją wolę. Byłoby to nikczemnością z naszej strony, gdybyśmy, pozwoliwszy się wam ocalić, odjechali i nie pomogli wam. A zatem zostajemy z pomocą.
 — Ale los Komanczów do nas należy.
 — Yes!
 — W takim razie zgoda i cieszę się, że znalazłem w was takiego dzielnego i humanitarnego sprzymierzeńca.
 — Well! Powiedzcie nam zatem, co teraz ma się stać?
 — Napójcie porządnie konie i zwińcie namiot. Potem pojedziecie za Wupą Umugi, a tyki wskażą wam drogę.
 — A wy tu zostaniecie?
 — Tylko tak długo, dopóki nie zobaczymy nadchodzących Komanczów.
 — Jak daleko się oddalimy?
 — Mniej więcej poza doniosłość wzroku, nie dalej.
 — Skoro nie będziecie już mogli rozpoznać tych zarośli, zatrzymacie się. My szybko podążymy za wami.
 — A czemu nie jedziecie razem z nami?