Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/128

—  372  —

 — A potem zaczekamy?
 — Tak.
 — Na co?
 — Na wynik mojej narady z Nale Masiuwem.
 — Aha! Będziecie z nim rokowali?
 — Oczywiście! W jakiż inny sposób mógłbym go skłonić do poddania się nam dobrowolnie?
 — To dla was niebezpieczne, sir!
 — Nie obawiajcie się o mnie!
 — Nale Masiuw jest znany, jako człowiek sprytny i podstępny. Nie ufajcie mu zanadto, mr. Shatterhandzie!
 — Podstępem nic u mnie nie wskóra, lecz zaszkodzi tylko samemu sobie, możecie mi wierzyć.
 — To ładnie! A zatem niech się zaczyna. Na razie bądźcie zdrowi!
 Poszedł do Apaczów, wydał im krótkie rozkazy i odjechał razem z nimi. Zwróciłem się do komendanta i zapytałem:
 — Kto będzie teraz dowodził waszymi ludźmi, sir? Taniec już się zaczyna.
 — Oczywiście, że ja.
 — Dobrze, ale nie strzelcie mi jakiego bąka.
 — To prawda, że dałem się otumanić czerwonym, ale teraz możecie być pewni, że żadnych bąków nie będzie.
 — Więc posłuchajcie, co wam powiem. Pojedziemy cwałem wprost do Stu Drzew i utworzym stąd zaraz półkole, którego końce będą w jednej linii z krzakami na zewnątrz.
 — Ja rozumiem. Za tymi krzakami siedzą Apacze.
 — Tak. Wasi ludzie mają się z prawej i z lewej strony ściśle z nimi połączyć.
 — A skoro się to stanie, co potem?
 — Naszym najbliższym celem jest otoczenie Komanczów. Od ich zachowania się będzie zależało, co się potem stanie. Jeżeli zaczną strzelać, to i my to zrobimy; jeśli zaś zachowają się wyczekująco, to broni