Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/129

—  373  —

nie użyjemy. W tym drugim wypadku skłonię wodza do rozmowy, a od jej wyniku zawiśnie, co będzie dalej.
 — Czy ja będę przy tej rozmowie obecny?
 — Nie.
 — Czemu nie?
 — Niema żadnego powodu.
 — Powód jest dostateczny! Jako komendant wojskowy jestem chyba osobistością, której Nale Masiuw przedewszystkiem ma słuchać.
 — On was całkiem słuchać nie będzie.
 — A kogóż?
 — Mnie.
 — Hm! Ja wiem, że dzielny z was człowiek, mr. Shatterhandzie, ale czy się w tem nie mylicie?
 — Nie.
 — Ależ zważcie różnicę!
 — Jaką?
 — Wy macie tylko pięćdziesięciu Apaczów, a ja stu dragonów.
 — W walce z Indyanami znaczy pięćdziesiąt Apaczów przynajmniej tyle, co stu żołnierzy.
 — Skoro wy tak mówicie, to musi to być prawda, ale w takich sprawach idzie przedewszystkiem o wrażenie.
 — Zapewne!
 — W takim razie jesteście przecież tylko westmanem, a ja komendantem wojskowym.
 — Aha! — roześmiałem mu się w twarz.
 — Tak, sam mundur robi wrażenie.
 — No, a co jeszcze?
 — Ton, w którym my zwykliśmy rozmawiać.
 — Więc to wy chcecie mówić z Nale Masiuwem?
 — Tak.
 — Czy mówicie językiem Komanczów?
 — Nie.
 — A jakżeż się porozumiecie?
 — Przez was, jako tłómacza.
 — Tak! Więc wy jesteście komendantem, który ma prawo postanawiać, a ja tylko waszym tłómaczem?