Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/135

—  379  —

 — Dowód masz przed oczyma. Oglądnij się.
 — Pshaw! Widzę blade twarze — rzekł z giestem nieskończonego lekceważenia.
 — Te blade twarze — to wyćwiczeni żołnierze, którym twoi żołnierze nie stawią czoła.
 — To psy, którym skórę zdejmiemy żywcem przez uszy. Ani jedna taka blada twarz nie dotrzyma pola czerwonemu mężowi.
 — To powiedz-no, czy Apacze są wojownikami.
 — Są nimi.
 — Dowiedz się zatem, że tyły waszego obozu zamknięte są przez Apaczów.
 — Old Shatterhand kłamie.
 — Nie kłamię, a ty sam wiesz, że mówię prawdę. A może będziesz twierdził, że nie słyszałeś okrzyku wojennego Apaczów? Czy jesteś głuchy?
 — Ilu ich jest?
 Nie byłem oczywiście tak szczerym, by mu powiedzieć, że było ich tylko pięćdziesięciu, więc odrzekłem:
 — Tylu, że sami wystarczą do zniszczenia was.
 — Niech się pokażą.
 — Zobaczysz ich, kiedy mnie się spodoba.
 — Z jakiego szczepu?
 — Z Meskalerów, do którego należymy, Winnetou i ja.
 Na to imię podniósł głowę i spytał:
 — Gdzie Winnetou?
 — Na Llano Estacado.
 — Niech się pokaże, jeśli mam temu wierzyć.
 — Zobaczysz go. On jedzie z pięćdziesięciu Apaczami przed Wupą Umugi.
 — Uff, uff!
 — I wbija w ziemię paliki, które Komanczów zaprowadzą do zguby.
 — Uff, uff! — zawołał znowu.
 — Winnetou wykonuje tę pracę zamiast młodego wodza Sziba Bigha, który nie może jej wykonać, gdyż wzięliśmy go do niewoli. Teraz obłąka Winnetou