Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/138

—  382  —

 — Próbować? To się musi udać!
 — Pshaw! Sto strzałów bladych twarzy, które tu widzisz — do tego moja strzelba czarodziejska i strzelba Old Surehanda, która nigdy nie chybia.
 — Old Surehand jest tutaj?
 — Tak.
 — Gdzie?
 — Znajduje się tam na górze z Apaczami, których kule także coś znaczą. Nie podobna wam umknąć.
 — Zwodzisz mnie, ażeby mnie skłonić do poddania.
 — Powiadam prawdę.
 — Sziba Bigh nie jest w niewoli.
 — Jest w niewoli a dowiodę ci tego, skoro ci powiem, że miał ze sobą trzydziestu Nainich i dwudziestu Komanczów ze swojego szczepu.
 — A Wupa Umugi nie zabłądzi.
 — Jest na drodze do pułapki, w której chcemy go złapać. Powiem ci nawet, że, kiedy on obozował nad Błękitną Wodą, udałem się na Kaan Kulano, gdzie mieszka jego plemię i zabrałem stamtąd jego wszystkie worki z gusłami.
 — Uff! Ukradłeś je?
 — Zdjąłem je z włóczni, wbitych przed namiotem.
 — W takim razie zgubiony, zgubiony!
 — Pewnie, jeśli z nami nie zawrze pokoju, a uczyni to choćby jedynie dlatego, żeby odzyskać gusła, nie licząc już śmierci w męczarniach pragnienia.
 Nale Masiuw schylił głowę i nic nie odrzekł.
 — Zrozumiesz teraz — mówiłem dalej — że nie możesz liczyć ani na Sziba Bigha, ani na Wupę Umugi. I tobie nie pozostaje nic innego, jak tylko się poddać.
 Milczał przez długą chwilę. O czem myślał, co się w nim działo? Miał minę wielkiego przygnębienia, ale ponieważ pokazywał ją, nie dowierzałem mu właśnie. Spojrzał w górę i spytał:
 — Co się stanie z Sziba Bighem i jego ludźmi?