Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/139

—  383  —

 — Puścimy ich na wolność, ponieważ między nami krew jeszcze nie popłynęła.
 — A co zrobicie z Wupą Umugi?
 — I on pójdzie wolno z wojownikami, jeśli będzie miał rozum i nie zechce się bronić.
 — A co czekałoby mnie i wojowników, gdybyśmy się wam teraz poddali?
 — Także wolność.
 — Kiedy?
 — Skoro tylko postanowilibyśmy.
 — A łupy?
 — My nie pragniemy łupów; tylko Apacze zażądają waszych koni.
 — Czy dasz im je?
 — Tak.
 — Przecież one do nas należą.
 — Rozpoczęliście walkę i musicie ponosić skutki. Sprawiedliwość wymaga odszkodowania dla tych, których zaatakowaliście i chcieliście zabić. Cieszcie się, jeśli z życiem ujdziecie.
 — Ależ nam koni potrzeba.
 — Tak, do wypraw rozbójniczych. Nie mając ich, będziecie musieli zachować spokój.
 — Byliśmy zawsze przyjaciółmi pokoju i zgody.
 — Nie mów takich śmieszności! To Komancze wszczynali zawsze niezgodę i walki; wiesz to sam tak dobrze, jak ja.
 — Ale broń nam zostanie? — pytał dalej.
 — Ja nie wiem.
 — Musisz wiedzieć!
 Przy tych słowach zabłysnęły mu oczy a prawa ręka wsunęła się zwolna za plecy. Wiedziałem, że teraz prawdopodobnie nastąpi zamach na mnie — odpowiedziałem jednak całkiem spokojnie i swobodnie:
 — Ja nie mogę teraz nic wiedzieć, ponieważ muszę naradzić się z Winnetou i Old Surehandem.
 — Czy zażądasz, żeby nam ją zostawiono?
 — Strzały, łuki, noże i tomahawki będziecie mogli