Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/144

—  388  —

 Przy tych słowach zdjąłem mu z szyi worek z gusłami i wydobyłem z kieszeni zapałki. Na ten widok zawołał z przestrachem:
 — Co chcesz zrobić z gusłami?
 — Spalę je.
 — Uff, uff! Moja dusza ma zginąć?
 — Tak, zasłużyłeś sobie na to. Złamałeś słowo i chciałeś mnie zabić. Poniesiesz za to karę trzykrotną. Powieszą cię, zabiorę ci kosmyk skalpowy i spalę twój worek z gusłami.
 Powieszenie jest dla Indyanina najhaniebniejszym rodzajem śmierci. Woli umrzeć śmiercią powolną, pełną bolu, ale honorową śmiercią, męczeńską, A dalsze dwie groźby były także okropne. Miałem mu zabrać kosmyk skalpowy, bez którego niema życia za grobem i spalić gusła; tem gubiłem jego i duszę jego na wieki! Spróbował rozerwać mocne więzy i krzyknął w przerażeniu:
 — Tego nie uczynisz, nie uczynisz!
 — Uczynię!
 Potarłem zapałkę i podsunąłem mały płomyk pod worek z gusłami tak, że zaczął dymić natychmiast.
 — Stój, stój! — zaryczał. — Oszczędź mnie! Zabierz mi życie, ale zostaw mi duszę. Co mam uczynić, co mam uczynić, żeby cię skłonić do spełnienia mojej prośby?
 Odjąłem zapałkę i odrzekłem:
 — Jest tylko jedna droga ocalenia dla ciebie i twojej duszy, jedna jedyna.
 — Jaka? Mów prędko!
 Oczy wylazły mu z głowy pod wpływem przerażenia, gdyż w ręku miałem już drugą zapałkę.
 — Każ twoim ludziom się poddać i złożyć broń!
 — Nie mogę!
 — To giń i bądź zgubiony.
 Zapałka zapłonęła a worek znów zaczął dymić. Nato zaczął wódz wrzeszczeć tak, że słychać go było daleko.